Έτρεχα μες στο κρύο

και σ’ όλες τις επιγραφές

το πρόσωπό σου να γελά

μ’ ένα αστείο

που δεν πρόλαβα ν’ ακούσω

πώς ν’ αποκρούσω

τις μέρες που έρχονται

τις πέτρες που έρχονται κ

αι με χτυπούν κατά δεκάδες

χωρίς να ξέρω σε τι φταίω

και όλο κλαίω

που σε βλέπω χωρίς

να σε φτάνω

στο κενό και αυτή η προσπάθεια

αγκάθια

τρυπώνουν στις σκέψεις μου

πληγώνουν τις λέξεις μου

 

Είσαι η λύση σ’ ένα αίνιγμα παλιό

είσαι η λύση, και να δεις που θα σε βρω

 

Έτρεχα μες στο κρύο

με μιαν ανάσα που κοβόταν κάθε τόσο

από εικόνες που με έβγαζαν αλλού

από την άσφαλτο

που ξέφτιζε στις άκρες

οι νάρκες

που απέφευγα από τύχη

θα σκάσουν με το βάρος κάποιου άλλου

εξάλλου

εγώ το έχω βάλει για σκοπό

τη μικρή μου ιστορία μου να σου πω

και σε σένα

από μένα

να κρυφτώ